موارد ابتلا به  مالاریا بین سال های 2000 تا 2010 کاهش 17% داشته است. از عمده دلایل این روند رو به کاهش موارد ابتلا می توان به در دسترس بودن پشه بندهای آغشته به حشره کش، دسترسی بهتر و موثر با داروی آرتمیزینین اشاره نمود (WHO, 2011). با این حال در تعدادی از کشورهای جنوب شرق آسیا مقاومت به داروهای ضد مالاریایی درمان ترکیبی آرتمیزینین (ACT) که داروی موثر در درمان مالاریا است و همچنین موارد سخت ناشی از مالاریای ویواکسی گزارش شده است (Baird et al., 2004). به علت مسئله عود بیماری و همچنین تولید گامتوسیت قبل از بروز علائم کلینیکی، حذف گونه پلاسمودیوم ویواکس به راحتی امکان پذیر نبوده و در اختیار داشتن واکسن امری ضروری و اجتناب ناپذیر می باشد. به نظر می رسد یکی از مشکلات تهیه واکسن وجود مسئله تنوع ژنتیکی درآنتی ژن های نامزد واکسن است که این موضوع توانایی انگل را در مخفی ماندن از سیستم ایمنی افزایش می دهد. با توجه به این که، میزان و نوع پلی مورفیسم در مناطق مختلف ب

ومی مالاریایی متفاوت می باشد (Hwang et al., 2009)، بنابراین نامزد بودن هر آنتی ژن در هر منطقه می بایست به صورت مجزا بررسی گردد. در جهت نیل به این هدف اولین قدم بررسی پلی مورفیسم آنتی ژن های نامزد واکسن در ایزوله های مناطق آندمیک مالاریا است.